Mambhazham

This heart wrenching poem,"Mambhzham" is one of my favourite poems.I still remember my Malayalam teacher reciting this in the class for the first time,I was in tears as soon as she finished(I'm quite emotional even now).Since then this poem had been etched in my mind.The pain of the mother on loosing her son has been so deeply sculpted into your hearts by the poet,Vyloppilli Sreedhara Menon that once you finish reading you too will feel the cool breeze!!

The poet depicts pain of a mother who lost her child to death.Her sadness is increased by the sight of fallen ripe mangoes in her backyard without being picked up by any one! 

അങ്കണത്തൈമാവില്‍നിന്നാദ്യത്തെ പഴം വീഴ്‌കെ
അമ്മതന്‍ നേത്രത്തില്‍ നിന്നുതിര്‍ന്നൂ ചുടുകണ്ണീര്‍

നാലുമാസത്തിന്‍ മുന്‍പില്‍ ഏറെനാള്‍ കൊതിച്ചിട്ടീ
ബാലമാകന്ദം പൂവിട്ടുണ്ണികള്‍ വിരിയവേ

അമ്മതന്‍ മണിക്കുട്ടന്‍ പൂത്തിരികത്തിച്ചപോല്‍
അമ്മലര്‍ച്ചെണ്ടൊന്നൊടിച്ചാഹ്ലാദിച്ചടുത്തെത്തീ

ചൊടിച്ചൂ മാതാവപ്പോള്‍ ഉണ്ണികള്‍ വിരിഞ്ഞ-
പൂവിറുത്തു കളഞ്ഞല്ലോ കുസൃതിക്കുരുന്നേ നീ

മാങ്കനി വീഴുന്നേരം ഓടിച്ചെന്നെടുക്കേണ്ടോന്‍
പൂങ്കുല തല്ലുന്നതു തല്ലുകൊള്ളാഞ്ഞിട്ടല്ലേ

പൈതലിന്‍ ഭാവം മാറി വദനാംബുജം വാടീ
കൈതവം കാണാക്കണ്ണ് കണ്ണുനീര്‍ത്തടാകമായ്

മാമ്പഴം പെറുക്കുവാന്‍ ഞാന്‍ വരുന്നില്ലെന്നവന്‍
മാണ്‍പെഴും മലര്‍ക്കുലയെറിഞ്ഞൂ വെറും മണ്ണില്‍

വാക്കുകള്‍ കൂട്ടിച്ചൊല്ലാന്‍ വയ്യാത്ത കിടാങ്ങളേ
ദീര്‍ഘദര്‍ശനം ചെയ്യും ദൈവജ്ഞരല്ലോ നിങ്ങള്‍

തുംഗമാം മീനച്ചൂടാല്‍ തൈമാവിന്‍ മരതക
ക്കിങ്ങിണി സൗഗന്ധിക സ്വര്‍ണ്ണമായ് തീരും മുന്‍പേ

മാങ്കനി വീഴാന്‍ കാത്തു നില്‍ക്കാതെ മാതാവിന്റെ
പൂങ്കുയില്‍ കൂടും വിട്ട് പരലോകത്തെ പൂകി.

വാനവര്‍ക്കാരോമലായ് പാരിനെക്കുറിച്ചുദാസീനനായ്
ക്രീഡാരസാ ലീനനായ് അവന്‍ വാഴ്‌കെ

അങ്കണത്തൈമാവില്‍നിന്നാദ്യത്തെ പഴം വീഴ്‌കെ
അമ്മതന്‍ നേത്രത്തില്‍ നിന്നുതിര്‍ന്നൂ ചുടുകണ്ണീര്‍

തന്മകനമൃതേകാന്‍ താഴോട്ടു നിപതിച്ച പൊന്‍പഴം
മുറ്റത്താര്‍ക്കും വേണ്ടാതെ കിടക്കവേ

അയല്‍പക്കത്തെ കൊച്ചുകുട്ടികള്‍ ഉല്‍സാഹത്തോ-
ടവര്‍തന്‍ മാവിന്‍ചോട്ടില്‍ കളിവീടുണ്ടാക്കുന്നു

പൂവാലനണ്ണാര്‍ക്കണ്ണാ മാമ്പഴം തരികെന്നു
പൂവാളും കൊതിയോടെ വിളിച്ചുപാടീടുന്നു

ഉതിരും മധുരങ്ങളോടിച്ചെന്നെടുക്കുന്നൂ
മുതിരും കോലാഹലമങ്കലധ്വാനത്തോടും

വാസന്തമഹോത്സവമാണവര്‍ക്കെന്നാല്‍
അവള്‍ക്കാ ഹന്ത! കണ്ണീരിനാല്‍ അന്ധമാം വര്‍ഷാകാലം

പുരതോനിസ്തബ്ധയായ് തെല്ലിട നിന്നിട്ട് തന്‍
ദുരിതഫലം പോലുള്ളപ്പഴമെടുത്തവള്‍

തന്നുണ്ണിക്കിടാവിന്റെ താരുടല്‍ മറചെയ്ത
മണ്ണില്‍ താന്‍ നിക്ഷേപിച്ചു മന്ദമായ് ഏവം ചൊന്നാള്‍

ഉണ്ണിക്കൈക്കെടുക്കുവാന്‍ ഉണ്ണിവായ്ക്കുണ്ണാന്‍ വേണ്ടി
വന്നതാണീ മാമ്പഴം; ാസ്തവമറിയാതെ

നീരസം ഭാവിച്ച് നീ പോയിതെങ്കിലും
കുഞ്ഞേ നീയിതു നുകര്‍ന്നാലേ അമ്മക്കു സുഖമാവൂ

പിണങ്ങിപ്പോയീടിലും പിന്നെ ഞാന്‍ വിളിക്കുമ്പോള്‍
കുണുങ്ങിക്കുണുങ്ങി നീ ഉണ്ണുവാന്‍ വരാറില്ലേ

വരിക കണ്ണാല്‍ കാണാന്‍ വയ്യാത്തൊരെന്‍ കണ്ണനേ
തരസാ നുകര്‍ന്നാലും തായ തന്‍ നൈവേദ്യം നീ

ഒരു തൈകുളിര്‍കാറ്റായരികത്തണഞ്ഞപ്പോള്‍
അരുമക്കുഞ്ഞിന്‍ പ്രാണന്‍ അമ്മയെ ആശ്ലേഷിച്ചു

My Humble Translation: As soon as the ripe mangoes started falling from the tree in her courtyard, the mourning mother starts shedding warm tears.Four months ago and after a long wait,when the mango tree started flowering,the mother’s naughty son plucked a handful of mango flower buds and playfully assumed it to be bright crackers.With the bouquet of buds,the loving son came running towards his mother pumped up with happiness.But the mother (just like all grown ups,failed to see the world through the innocent child's eyes) became so angry as she was eagerly waiting for the bud to be ripened to mangoes.She said to the boy,"Isn't you who must be running to pick the fallen ripe mangoes and if you are destroying the buds,then will there be any mangoes left ?Now do you want some spanking for your mischievousness?" Well,the mother's anger hurt the child,broke his heart and all his excitement were lost !! He threw away the flowering buds,and tells him mother "I will not come to pick the ripe mangoes" and walks away.

The poet adds that "Kids are sometimes Gods.And they don't even need proper sentences to tell the about the future".

Now, after four months the mangoes had ripened as mothers wish and she sees the first ripened mango fell in the backyard.She,but could not suppress her tears.The ripe mangoes were lying without anyone to run to it and grab it as it was happening every where.It was spring time and all other neighbouring kids are happily playing under their mango trees and eagerly waiting and praying for squirrels to drop them some mangoes.As soon as a mango falls down they all race to grab them.Seeing the joy of the neighbouring kids makes the mother deeply sad and depressed.She replays the painful memory and picks the ripe mango, which is a sign of her misfortune, and takes it to the burial-place of her son’s delicate body .As she places the mango on his grave,she tells her son that "This mango without knowing you have gone so far away,has ripened and fallen just for you,just to be held in your delicate hands and only to be tasted for your mouth".She then tells him,"As in the past instances,whenever you were angry and walked away,you but used to come running when its time to have the food and whenever I call you to eat.Now,please come back my darling,in any way,to come eat this ripe mango which your mother has gotten for you.Only this can relieve me.”

As the mother sobbed over the grave of her son,a cool breeze blew as if it were consoling her.The poet says that cool breeze was her son's soul!

:( Writing this has brought me tears and a flood of memories!